Pierwotnie teren ten porastały zwarte połacie lasów, o charakterze których możemy wnioskować analizując nazwy miejscowości, pochodzące od gatunków drzew czy mówiące o okolicznych drzewostanach, np. Lipinki Szlacheckie, Klonówka, Jabłowo, Dębiny, Bukowiec czy Olsze

Jednak ze względu na atrakcyjne położenie w pobliżu dróg wodnych oraz urodzajne gleby bardzo wcześnie rozpoczął się na tym terenie proces wylesiania. Najpierw najbardziej urodzajnych gruntów wzdłuż rzek: Wisły, Wierzycy i Wietcisy. Świadectwem bardzo wczesnego osadnictwa na tym terenie są rozproszone także po lasach grodziska. Najbardziej znane zlokalizowane w: Swarożynie, Borkowie, Bukowcu (Zaklęta Góra), Boroszewie (Zamczysko), (Szwedzki Szaniec), Brodach (Góra Palowa) i wiele innych znajdujących się poza lasami . Od tego czasu rozpoczął się proces różnicowania własności w poszczególnych częściach omawianego terenu, który miał także wpływ na sposób gospodarowania w lasach. Dlatego opisując gospodarkę leśną na tym terenie należy omówić z osobna historię poszczególnych nadleśnictw (obecnie obrębów), które w 1973 r. weszły w skład obecnego Nadleśnictwa Starogard.

Dawne Nadleśnictwo Pelplin

Znaczna część dawnego nadleśnictwa od 1274 r. do 1823 r. należała do Zakonu Cystersów, którzy na te tereny przybyli z  Meklemburgi. Cystersi, do czasu sekularyzacji zakonu gospodarowali lasami nie tylko w okolicach Pelplina, oraz Pogódek. W ich organizacji można by szukać pierwszych wzorów gospodarki leśnej. To w ich strukturach znajdowali się między innymi braciszkowie odpowiedzialni za dostarczanie drewna i zwierzyny na potrzeby opactwa, ale także leśniczowie wywodzący się spośród osób świeckich, zatrudniani specjalnie w tym celu przez zakonników. Będąc dobrymi obserwatorami przyrody starali się wykorzystać ją na swoje potrzeby, jednocześnie zachowując jej dobra dla następnych pokoleń. Po pierwszym zaborze pruskim, zlikwidowano opactwo cysterskie w Pelplinie. Z terenów leśnych należących dawniej do klucza pelplińskiego utworzono Nadleśnictwo Dębowy Las (Eichwalde) z sześcioma obchodami (leśnictwami). Siedziba urzędu leśnego znajdowała się w miejscowości Mątawy. W 1848 roku zbudowano nową siedzibę nadleśnictwa, wykorzystując część istniejących na tym miejscu budynków gospodarczych. Zmieniono także nazwę nadleśnictwa na Pelplin.

W momencie zakończenia I wojny światowej i podpisaniu Traktatu Wersalskiego, polskie Nadleśnictwo Pelplin liczyło 3.381,20 ha. W 1920 włączono do Nadleśnictwa Pelplin leśnictwa: Gaj, Mestwinowo, Białe Błota, Jastrzębce o łącznej powierzchni 2.6 tys. ha.  W 1923 roku z wyżej wymienionych leśnictw, przyłączając Leśnictwo Semlin z Pelplina utworzono nowe Nadleśnictwo Mestwinowo.

Początki polskiej administracji charakteryzowały się brakiem fachowej kadry leśnej polskiego pochodzenia. Wynikało to z ogólnego braku inteligencji polskiej, której kształcenie Niemcy sztucznie ograniczali. Zjawisko to bardzo silnie odbiło się na przekroju polityczno - społecznym pracowników nadleśnictwa. Dlatego też w pierwszych latach istnienia Państwa Polskiego nie było możliwości natychmiastowego obsadzenia wszystkich stanowisk leśniczych personelem polskim. Z tych względów część leśniczych była narodowości niemieckiej, a w nadleśnictwie jeden z pracowników miał obowiązek tłumaczyć korespondencję. Ten stan rzeczy ulegał systematycznej zmianie, jednak dopiero 1 X 1922 roku przejął nadleśnictwo, nadleśniczy polskiego pochodzenia inż. Jan Fijałkowski. W 1926 roku nadleśnictwo przejęło grunty orne z reformy rolnej. Zalesiono w tym czasie część Obchodu Rajkowski Młyn należącego do Leśnictwa Bukowiec. Przejęte i zalesione grunty pokryte były wcześniej lasami, które zostały przez poprzednich właścicieli wycięte. Pod zarządem nadleśnictwa było około 132 ha roli międzywałowej przy mieście Tczew. Był to teren między starym i nowym wałem wiślanym, obecnie zabudowany osiedlowo i należący do miasta Tczewa. W latach 1930–1939 Nadleśnictwo pełniło nadzór nad użytkowaniem tych gruntów, za co pobierało pewną opłatę. Ponadto w 1930 roku nadleśnictwo przejęło od Starostwa Powiatowego w Tczewie jeziora: Damaszka i Rokitki, położone w powiecie tczewskim. Jeziora te miały łączną powierzchnię około 150 ha i stanowiły własność nadleśnictwa aż do wybuchu wojny w 1939 roku.

Po II wojnie światowej nadleśnictwo zwiększyło swoją powierzchnię do 3.6 tys. ha w 1959 r.

Dawne Nadleśnictwo Dębowo.

Odmienną historię ma z kolei Nadleśnictwo Dębowo, które powstało w 1811 roku z połączenia rewirów leśnych: Ostrowite i Rakowiec. Wcześniej tereny te należały do królewszczyzn dzierżawionych przez szlachtę pomorską. Po pierwszym zaborze pruskim, w roku 1779 zostały przejęte przez administrację cesarza Fryderyka Wielkiego, od ostatnich właścicieli hrabiów Domskich i Czapskich. Do czasu powstania nadleśnictwa administracyjnie podlegały zarządcom wyżej wymienionych majątków. Nadzór nad gospodarką leśną prowadziło natomiast do 1803 roku Nadleśnictwo Nowe, później Przewodnik. W latach 1803- 1811 nadzór prowadziło Nadleśnictwo Dębowy Las, które swoją siedzibę miało w miejscowości Mątawy, po drugiej stronie Wisły. Pierwotna nazwa nadleśnictwa brzmiała Opalenie (Muensterwalde), którą później przemianowano na Dębowo (Krausenhof). W odróżnieniu od Nadleśnictwa Pelplin, które władze zwierzchnie miało w Rejencji Gdańskiej, Nadleśnictwo Dębowo podlegało w tym czasie pod Rejencję Kwidzyńską. Pomiaru przejętych terenów leśnych dokonano w okresie od 11 stycznia do 6 maja 1795 roku. Utworzono gospodarstwo lasu wysokopiennego z podziałem na cztery obchody: I Wisła,II Opalenie III Rakówko, IV Dębowo, oraz gospodarstwo niskopienne, z jednym obchodem V Dębowy Las. Pierwsze plany urządzeniowe dla opisywanego obiektu wykonano w 1836 roku. Obowiązywały one na dwadzieścia lat, zaś okres gospodarczy zaczynał się od 1-go października i kończył 31 września.

Z powierzchniowej tabeli klas wieku wynika, że największą powierzchnię zajmowały drzewostany w wieku 61–80 lat (37% pow.), oraz drzewostany obecnej I kl. wieku tj. do 20 lat (25% pow.) zaś najmniejszą, drzewostany powyżej 100 lat (tylko 1% powierzchni).

Pierwotny podział powierzchniowy dzielił kompleks główny na 51 oddziałów, o kształcie kwadratu i wielkości około 200 mórg (50 ha), które później ze względów praktycznych zostały podzielone wzdłuż linii północ południe na dwie zbliżone powierzchnie. W 1858 roku pozostawiono dotychczasową numerację od 1 do 51 w kompleksie głównym i 52 i 53 w Dębowym Lesie. Wprowadzając po raz pierwszy podział każdego oddziału na część A i B. Ciekawostką są występujące i opisane jeszcze w tym czasie serwituty ciążące na nadleśnictwie. Nie obejmowały już one poboru drewna, lecz zobowiązania nadleśnictwa względem istniejących na tym terenie szkół, parafii oraz innych instytucji publicznych. W sposób precyzyjny określały ilości drewna opałowego, które nadleśnictwo musiało zabezpieczyć dla danej jednostki.

Po dwudziestoletnim okresie obowiązywania planu struktura powierzchniowa klas wieku zmieniła się w sposób następujący: drzewostany 1-20 lat 12%, drzewostany 21-40 lat 21%, w wieku 41-60 lat 11%, 61-80 lat 14%, 81-100 lat 28% i drzewostany powyżej 100 lat 14%. Natomiast poszczególne gatunki zajmowały następujące powierzchnie: dąb 15,4 ha, buk 10,7 ha, inne liściaste 33,1 ha, drzewostany iglaste 2.142,3 i płazowiny 50,2 ha.

Nowy sztuczny podział powierzchniowy wyróżniał w kompleksie głównym oddziały od 1 do 93, zaś w Dębowym Lesie oddziały 94 do 96.

Następny plan sporządzono na lata 1899–1918. W tym czasie w skład nadleśnictwa wchodziły 4 leśnictwa Po raz pierwszy zastosowano podział naturalny, oparty na sieci istniejących dróg, biegnących najczęściej po warstwicach. W kompleksie głównym wyznaczono 142 oddziały o przeciętnej powierzchni około 17 ha. i nieregularnym przebiegu linii oddziałowych, dopasowanych do miejscowych warunków ukształtowania terenu. Podział ten utrzymał się na tym terenie (z drobnymi zmianami) do roku 1966. Przy zakładaniu upraw stosowano siew rzędowy sosny z niewielką domieszką świerka i modrzewia. Tylko na terenach o szczególnie trudnych warunkach jak na przykład porośniętych trawą i na stokach o wystawie południowej stosowano sadzenie. Niestety część nasion używanych do wysiewu sprowadzano za pomocą specjalistycznych firm z odległych terenów Niemiec czy nawet Szwajcarii. Taki stan rzeczy wynikał między innymi z dużego zapotrzebowania na nasiona, spowodowanego wysokimi normami wysiewu. I tak na 1 ha najczęściej wysiewano: 4 kg nasion sosny, 1 kg nasion świerka i 0,5 kg nasion modrzewia. Dąb odnawiano zasadniczo siewem rzędowym, rzadziej przez sadzenie wielolatek. W związku z wprowadzaniem dużej ilości „czystych" upraw dębowych na przełomie XIX i XX w. wystąpiły szkody spowodowane pleśnieniem dębu wywołanym przez grzyb Rossellinia quercina. W latach 1916–1918 ze względów ekonomicznych wycięto kompleks leśny Dębowy Las. Główna przyczyna tkwiła w obwałowaniu w tym czasie Doliny Opaleńskiej. Obliczono, że dochody pochodzące z użytków drzewnych prowadzonego odroślowo lasu niskopiennego, gdzie stosowano 3-4 letnią kolej rębu są znacznie mniejsze niż dochody z wydzierżawiania okolicznych, bardzo urodzajnych łąk i ról. Do tej pory użytkowanie rolnicze tego terenu było niemożliwe ze względu na często występujące, okresowe wylewy Wisły. Obecnie na miejscu tego około 80-cio hektarowego kompleksu leśnego znajduje się miejscowość o nazwie Dębowy Las.

Nadleśnictwo podobnie jak całe lasy państwowe na Pomorzu przejęte zostało od Niemców w 1920 r. Jednak już w 1919 r. dochodziło do konfliktowych sytuacji związanych z rabunkowym wycinaniem lasów. Znany jest incydent kiedy to straż ludowa przy pomocy miejscowej ludności polskiej wstrzymała wywóz 500 furmanek drewna budowlanego i opałowego przygotowanego do wywiezienia na teren Niemiec. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości definitywne urządzenie lasów Nadleśnictwa Dębowo sporządzono na dzień 1 października 1929 roku. W tym czasie powierzchnia leśna wynosiła 2.524,33 ha, użytki ekonomiczne 212,83 ha, nieużytki 91,24 ha. Razem powierzchnia nadleśnictwa wynosiła 2.828,40 ha. Wyznaczono oddziały od 1 do 142. Udział powierzchniowy poszczególnych gatunków wynosił: sosna – 86,1%, świerk – 2,2%, dąb – 9,1%, buk – 0,5%, inne liściaste – 2,1% powierzchni leśnej. Natomiast przeciętny wiek wszystkich drzewostanów wyniósł 54 lata. W latach międzywojennych zmieniono podział administracyjny na leśnictwa. Utworzono nowe Leśnictwo Wisła.

W tym miejscu warto przypomnieć i oddać cześć leśnikom Nadleśnictwa Dębowo pomordowanym przez hitlerowców. Nadleśniczemu Eugeniuszowi Czechowskiemu, inżynierowi leśnikowi, który razem z sekretarzem Marianem Kijkiem i praktykantem leśnym Bolesławem Chwalaną zostali aresztowani przez gestapo w dniu 24.X.1939 roku. Wywieziono ich najpierw na zamek w Gniewie, gdzie znajdował się punkt zborny aresztowanych Polaków, a po dwóch dniach transportem zbiorowym do Szpęgawska. Tutaj nadleśniczy Czechowski i sekretarz Kijek zostali rozstrzelani. Ich zwłoki złożono w zbiorowej mogile w Lesie Szpęgawskim. Bolesławowi Chwalanie udało się zbiec z nad grobu. Dla upamiętnienia tego faktu pracownicy byłego Nadleśnictwa Dębowo postawili pomnik z płytą opisową w ogrodzie, przy zabytkowym dębie.

Po drugiej wojnie światowej pierwsze urządzenie bardzo prowizoryczne opisywanego obiektu sporządzono na dzień 1 października 1945 roku. Powiększona w wyniku przejęcia lasów innej własności powierzchnia ogólna wzrosła do 3.271,55 ha. Wyodrębniono 157 oddziałów.

Urządzanie definitywne wykonane na dzień 1 stycznia 1951 roku wykazało ogółem 3.243,75 ha, w tym 2.978,66 ha powierzchni leśnej, zgrupowanych w dziesięciu kompleksach. Utrzymano istniejący do tej pory naturalny podział powierzchniowy, zwiększając liczbę oddziałów do 171.

Z dniem 1 października 1959 r. Nadleśnictwo Dębowo włączono do Nadleśnictwa Pelplin.

Dawne Nadleśnictwo Mestwinowo.

Główny kompleks obecnego Obrębu Mestwinowo (Leśnictwa Jastrzębce i Orle) należał w latach 1258–1821 do Cystersów w Pelplinie. Po pierwszym zaborze Polski i sekularyzacji zakonu z terenów tych utworzono domenę dóbr państwowych w Pogódkach, zaś z obszarów leśnych Nadleśnictwo Sobowidze, które władze zwierzchnie miało w Rejencji Gdańskiej.

Na dzień 1 października 1906 r. wyróżniono na tym terenie 4 leśnictwa: Białe Błota (Weissbruch) o pow. ogólnej 1.117,09 ha, w tym pow. leśnej 1.042,58 ha. Leśnictwo to było tak zwanym leśnictwem rewirowym i pełniło rolę nadrzędną w stosunku do pozostałych trzech leśnictw tej części byłego Nadleśnictwa Sobowidze); Gaj (Rilla) o pow. ogólnej 391,60 ha, w tym pow. leśnej 359,76 ha; Mestwinowo (Thiloshain) o pow. ogólnej 636,88 ha, w tym pow. leśnej 590,95 ha; Jastrzębce (Waldhaus) o pow. ogólnej 503,71 ha, w tym pow. leśnej 470,22 ha

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Na skutek regulacji granic między Polską a Wolnym Miastem Gdańsk, część dawnego Nadleśnictwa Sobowidze przypadła Rzeczpospolitej. Po pewnym przejściowym okresie przynależności leśnictw: Jastrzębce, Gaj, Białe Błota i Mestwinowo do Nadleśnictwa Pelplin, w 1923 roku powołano nową jednostkę Nadleśnictwo Mestwinowo o powierzchni ogólnej 3.150,64 ha, w tym powierzchni leśnej 2.867,09 ha, użytków ekonomicznych 158,46 ha, oraz nieużytków 125,09 ha. Do nowoutworzonej jednostki przyłączono Leśnictwo Semlin z Pelplina.

W tym czasie udział poszczególnych klas wieku wynosił: nie zalesiona 45,43 ha (1,58%), I kl. wieku 686,32 ha (23,94%), II kl. wieku 478,06 ha (16,67%), III kl. wieku 456,99 ha (15,94%), IV kl. wieku 390,68 ha (13,63%), V kl. wieku 384,79 ha (13,42%), VI i starsze 424,82 ha (14,82%). Definitywne urządzanie lasów dla nadleśnictwa przeprowadzono w 1931 r. Wyróżniono jeden obręb o jednym gospodarstwie sosnowo-bukowym oraz obniżono dotychczasową 120-letnią kolej rębu do 100 lat. Udział powierzchniowy poszczególnych gatunków wynosił: sosna 2.214,72 ha (78,50%), świerk 128,24 ha (4,54%), dąb 10,46 ha (0,37%), buk 424,43 ha (15,04%), olsza 43,82 ha (1,55%) zaś przeciętny wiek drzewostanów 54 lata. Do 1939 r. zalesiono dodatkowo 176,57 ha.

Po drugiej wojnie światowej do nadleśnictwa dołączono lasy przejęte na mocy dekretu P.K.W.N. z dnia 12 XII 1944 roku. I tak powierzchnia wg bardzo uproszczonego urządzenia lasu wykonanego na dzień 1 X 1949 rok wyniosła 5.995,93 ha. Z czego 3.327,21 ha to dawne lasy państwowe, natomiast 2.626 ha to lasy większej własności upaństwowione w latach 1945–1947, 42,18 ha stanowiły dawne lasy włościańskie. Z większych kompleksów przyłączonych w tym czasie do nadleśnictwa należy wymienić lasy dawnych majątków: Modrowo (198,65 ha), Zapowiednik (520,81 ha), Bączek (186,71 ha) należące przed wojną do rodziny Modrow. Z ogólnej powierzchni 5.995,93 ha, pow. leśna wynosiła 5.146,49 ha, zaś nieleśna 849,44 ha z czego nieużytki wyniosły 360,54 ha. Udział powierzchniowy poszczególnych gatunków wynosił: sosna 3.815,39 ha (74,14%), świerk 422,72 ha (8,21%), modrzew 7,59 ha (0,15%), daglezja 2,13 ha (0,04%), brzoza 208,81 ha (4,06%), dąb 17,51 ha (0,34%), buk 589,94 ha (11,46%), grab 33,53 ha (0,65%), lipa 4,01 ha (0,08%), jesion 3,74 ha (0,07%), olsza 40,63 ha (0,79%), topola 0,49 ha (0,01%). Natomiast udział powierzchniowy poszczególnych klas wieku wynosił: halizny, zręby i płazowiny 73,86 ha (1,44%), I kl. wieku 1.217,35 ha (23,65%), II kl. wieku 1.147,01 ha (22,29%), III kl. wieku 1.046,39 ha (20,33%), IV kl. wieku 654,73 ha (12,72%), V kl. wieku 538,71 ha (10,47%), VI i starsze kl. wieku 468,44 ha (9,10%). W związku z powiększeniem powierzchni utworzono nowe leśnictwa: Zapowiednik i Orle. W 1973 nadleśnictwo zostało zlikwidowane i przyłączone do nowoutworzonego Nadleśnictwa Starogard.

Dawne Nadleśnictwo Starogard (w latach 1945- 1959 Swarożyn).

Pierwsza informacja na temat roli Starogardu jako ośrodka administracji leśnej pochodzi z 1336 r. i dotyczy istnienia w Starogardzie dworu krzyżackiego w którym urzędował brat krzyżacki, mistrz leśny Dyderyk von Nalesche zarządzający okolicznymi lasami. Natomiast w 1827 r. istniała w Starogardzie jedna z dwóch inspekcji nadzorujących gospodarkę leśną na terenie Rejencji Gdańskiej. Obejmowała swym zasięgiem rozległy teren z następującymi nadleśnictwami: Mątowy, Okonin, Stolin, Drewniaczki, Wirty, Darżlubie, Mirachowo, Oliwa i Piekiełko. Jednak występujące w bliższej okolicy lasy znajdowały się w rękach prywatnych. Pierwotnie były własnością polskich rodów szlacheckich, jednak w XIX w. w czasie nasilającego się „Kulturkampfu", gdy kanclerzem Prus był Otto Bismarck przeszły w ręce niemieckie.

Dlatego pierwsze państwowe Nadleśnictwo Swarożyn powołano w 1945 roku z lasów byłych majątków ziemskich: Swarożyn, Boroszewo, Waćmierek, Waćmierz, Szpęgawsk, Owidz, Kokoszkowy i Starogard Szlachecki, upaństwowionych na mocy dekretu PKWN z dnia 12.12.1944 roku, oraz z lasów państwowych wyłączonych z Nadleśnictwa Pelplin (Leśnictwo Kochanki) i z Nadleśnictwa Mestwinowo (Leśnictwo Semlin). Pierwsze urządzenie prowizoryczne opisywanego obiektu wykonano na dzień 1.01.1957 r. W tym czasie ogólna powierzchnia nadleśnictwa wyniosła 4.536,54 ha. Wydzielono siedem leśnictw: Wędkowy, Swarożyn, Boroszewo, Żygowice, Kokoszkowy, Szpęgawsk oraz Kochanki. W pierwszych latach powojennych siedzibę nadleśnictwa usytuowano prowizorycznie w budynku po byłej gorzelni w Zdunach, później została przeniesiona do dawnej leśniczówki Kochanki, zaś po rozwiązaniu Rejonu Lasów Państwowych do obecnego budynku przy ul. Gdańskiej 12 w Starogardzie Gdańskim. W 1957 r. po zakończeniu prac urządzeniowych związanych z prowizorycznym planem ul. ustalono następujące powierzchnie: leśna 4,480,94, pow. nieleśna 801,19, w tym 148,97 nieużytków. Ogólna powierzchnia nadleśnictwa wyniosła: 5.282,13 ha.

W 1959 roku zmieniono nazwę nadleśnictwa na Starogard. Z czasem zmieniała się powierzchnia nadleśnictwa. Z Nadleśnictwa Kaliska przejęto Leśnictwo Wygoda, a przekazano Leśnictwo Gaj. Znaczący wzrost powierzchni miał miejsce w latach sześćdziesiątych, kiedy to w ciągu kilku lat zalesiono około 300 ha słabych gruntów, na tak zwanych Górach Lubiszewskich.

Zmiany organizacyjne jakie nastąpiły w 1973 roku doprowadziły do utworzenia dużego Nadleśnictwa Starogard o powierzchni 21 678,78 ha. Istotnym dla gospodarki leśnej było zalesienie do 1989 roku 2289 ha gruntów nieleśnych przejmowanych z Państwowego Funduszu Ziemi, z czego 60% do 1967 roku. W niedalekiej przeszłości zagrożeniem dla lasów nadleśnictwa była gradacja brudnicy mniszki (1979–1983) oraz huraganowe wiatry z grudnia 1980 roku, stycznia, lutego i listopada w latach 1981–1982) Wydarzenia te zbiegły się w czasie mimo, że brudnicę mniszkę skutecznie zwalczano w latach 1981–1982, to pozostawiła ona po sobie osłabione drzewostany na obszarze całego nadleśnictwa, a huraganowe wiatry spowodowały ponad 500 tys. m³ wywrotów i złomów. Zaistniały więc sprzyjające warunki dla masowych rozmnoży szkodników wtórnych. Największe pozyskanie drewna notowano w latach 1982–1984. Huraganowe wiatry, brudnica mniszka, oraz szkodniki wtórne spowodowały znaczące zmniejszenie powierzchni drzewostanów świerkowych. Analizując dotychczasowe użytkowanie, zwraca uwagę znaczny odsetek pozyskiwanych użytków przygodnych, co pozostaje w związku z występowaniem na znacznej powierzchni drzewostanów na gruntach porolnych. Drzewostany te stanowią 30% ogólnej powierzchni leśnej, a ich bardzo zła zdrowotność to poważny problem nadleśnictwa. Aktualnie w lasach nadleśnictwa nie notowano znaczących zagrożeń ze strony owadów, grzybów czy też czynników natury nieożywionej. Oprócz zadań wykonywanych na własnym terenie, nadleśnictwo sprawuje nadzór nad lasami nie stanowiącymi własności Skarbu Państwa o powierzchni 3876 ha. Lasy te położone są w 104 wsiach, a nadzór nad nimi pełni siedmiu leśniczych w ramach obowiązków dodatkowych, oraz na terenie obwodu wyłączonego specjalista do spraw lasów niepaństwowych.

Ostatnie kilkanaście lat było okresem szczególnie korzystnym jeśli chodzi o nowe inwestycje oraz remonty leśniczówek. W roku 1990 rozpoczęto, a w 1995 ukończono budowę osiedla mieszkaniowego Bruneswałd z mieszkaniami dla dziesięciu rodzin. W latach 1990–1991 wybudowano w miejscowości Nicponia dwa bloki mieszkalne dla dziesięciu rodzin, nową osadę dla zastępcy nadleśniczego w miejscowości Kochanki koło Stargardu Gdańskiego, oraz osadę dla podleśniczego w Szczodrowskim Młynie. Część z tych inwestycji zrealizowana została przez ORB w Gdańsku. W 1995 roku wybudowano budynek socjalny na szkółce zadrzewieniowej w miejscowości Ropuchy. W latach 1999–2000 wybudowano nową leśniczówkę Szczodrowo. Ponadto w ostatnim dziesięcioleciu wykonano liczne remonty kapitalne. Remonty te rozpoczęto od najstarszych i najbardziej zaniedbanych inwestycyjnie leśniczówek. Przy wykonywaniu prac remontowych wykorzystywane są najnowsze technologie, co znajduje odzwierciedlenie w coraz wyższym standardzie remontowanych obiektów. Omawiając inwestycje nie sposób pominąć w tym miejscu zakupów nowego sprzętu komputerowego i oprogramowania używanego w nadleśnictwie, oraz rejestratorów i drukarek dla leśniczych. Rokiem w którym wydatki na zakup wyżej wymienionego sprzętu były najwyższe w nadleśnictwie, był rok 1997

Poznaj historię Lasów Państwowych – pobierz książkę „Znaki czasu. Wczoraj i dziś Lasów Państwowych"